من اکنون ایستاده ام و خود را می نگرم

که دارم از پس تکه ابرهای نمود ین خویش سر می زنم .

طلوع خود را می نگرم

و خود را ، به نرمی و رضایت ،

غرق لذت و امید،

تسلیم او می کنم .

او که مرا در خود می مکد

و من همچنان ساکت می مانم تا تمام شوم!

نسیم امید برچهره ام می وزد ومن،

در نشئه ی مطبوع نیست شدن هایم،

غرقه در شکر و اشک،

در انتظار آنم که از آن پر شوم

احساس می کنم که آن چه اکنون در من می جوشد،

سراپایم را فرا میگیرد،

تمام هستن م را لبریز می کند.

همه لکه هایی را که از اثر انگشت های طبیعت

بر دیواره های بودن م مانده بود، می زداید.

مرا در خود می شوید.

دیگرم می سازد ومن،

گرم این لذت درد آمیز تولد خویش،

ساکت مانده ام.

.......

www.smcrnkums.blogfa.com